Chicharito – zbawca Realu

Końcówka spotkania. Javier Hernandez, zaraz po strzelonej bramce, zostaje oddelegowany przez Carlo Ancelottiego na zasłużony odpoczynek. W jego miejsce wchodzi Jese, piłkarz, którego ostatnie minuty spotkań zdecydowanie nie zadowalają i ma prawo oczekiwać od swojego trenera większej ilości minut. Chicharito jednak całą sytuację doskonale rozumie. Sam, jeszcze niespełna dwa tygodnie temu, wchodził na boisko w lidze przeciwko Rayo Vallecano w podobnych okolicznościach i sam, swojej frustracji nie ukrywał. Wczoraj jednak Santiago Bernabeu należało do niego. Schodząc dostał pierwszą owację na stojąco od trybun na Concha Espina, a całe Madridismo jednym tchem skandowało w tym momencie ksywkę Meksykanina. To był moment, na który czekał. Zasługiwał na to jak mało kto i wydawać się może, że ratując sezon Realowi, uratował również siebie.

Po jego zejściu realizator wychwycił byłego piłkarza Manchesteru United zakrywającego głowę rękami. Wydawać się mogło, że płacze i znając historię Meksykanina i jego gry w Realu, nikogo to nie powinno dziwić. Jeszcze niedawno, w wywiadzie dla Central Fox mówił: Najważniejsze to wykorzystywać szanse i liczyć na zaufanie trenerów. Pokazałem w czasie kariery, że potrafię odpowiadać na szanse, a moje statystyki są bardziej pozytywne niż negatywne. Jednak w czasie ostatnich dwóch lat odczuwam frustrację. Frustrujące jest to, że tworzysz część drużyny, wspierasz i współpracujesz, a gdy nadchodzi moment prawdy, w meczach, to twoje szanse są minimalne.

Frustracja, o której mówił Hernandez, była oczywiście spowodowana małą ilością minut, jakie dostawał. Trochę ponad 400 minut w La Liga nie czynią z niego raczej kluczowego zawodnika Blancos. Co więcej, o ile jeszcze w pierwszej połowie sezonu, Chicharito otrzymywał więcej szans od Ancelottiego, o tyle od początku nowego roku, jego rola stała się wręcz marginalna. Warto przytoczyć chociażby fakt, że w cały marcu, zaliczył on tylko 27 minut na boisku (sic!), co jak na napastnika nr 2 jest wynikiem przyprawiającym o mdłości. Nic więc dziwnego, że pojawiły się plotki a zainteresowaniu „Groszkiem”, ze strony m.in. Wolfsburga i Lazio, a niektóre media wieszczyły nawet jego odejście do MLS, co wiązać się mogło z piłkarską emeryturą.

Chicharito jest jednak jeszcze za młody, żeby odpuszczać sobie grę w Europie i zdecydował się walczyć o swoją reputację na Starym Kontynencie. Nie ukrywajmy jednak, że napastnikowi rodem z Ameryki Środkowej, pomogły problemy w zespole i kontuzje, które przetrzebiły szeregi Królewskich. Meksykanin pierwszą szansę po dłuższym czasie otrzymał z Eibarem i zagrał bardzo dobre spotkanie, strzelając bramkę na 2:0, i będąc aktywnym przez całe spotkanie. Jego współpraca z Ronaldo była wtedy dobrym prognostykiem przed spotkaniami w Lidze Mistrzów. Jednak w pierwszym spotkaniu przeciwko Atletico, Ancelotti nie dał szansy mu zagrać. W trakcie spotkania kontuzji nabawił się jednak Benzema i było pewne, że w meczu z Malagą Hernandez szansę dostanie.

I rzeczywiście. Meksykanin nie wyszedł w pierwszym składzie, ale w pierwszym minutach spotkania kontuzji doznał Gareth Bale i to Hernandez zastąpił go na boisku. Swoją szansę wykorzystał ponownie, tym razem przyczyniając się do zdobycia bramki przez Ronaldo. Jednak co ważniejsze, widać było w jego grze entuzjazm i energię, której brakowało mu w drugiej części sezonu. Chicharito uwierzył, że to jeszcze nie koniec i potwierdził, że ma coś do jeszcze zaoferowania klubowi z Madrytu.

W wyniku przedłużającej się kontuzji Benzemy i niepewności związanej z jego występem w rewanżowym spotkaniu z Atletico, to właśnie „Groszek” był typowany do jego zastąpienia. I tak rzeczywiście się stało. Francuz ostatecznie nie wyszedł na boisko, a Chicharito dostał swoje pięć minut. I powiedzieć, że je wykorzystał? Nie. To za mało. Javier Hernandez skradł dzisiaj show innym wielkim tuzom Madrytu i to on zostanie zapamiętany jako „pogromca Atletico”.

Chicharito zagrał znakomite spotkanie. Brzmi to jak rzecz oczywista, ale należy to podkreślać. Oddał siedem strzałów w trakcie całego spotkania, z czego co najmniej 4 stanowiły realne zagrożenie dla Jana Oblaka. W pierwszej połowie bardzo dobrze urwał się na prawym skrzydle, po czym otrzymał znakomite, penetrujące podanie, od Jamesa Rodrigueza i popędził w stronę bramki. Kąt był za ostry, zabrakło zimnej krwi, ale ta sytuacja znamionowała, że Hernandez jest w gazie. W drugiej połowie kontynuował on nękanie defensywny Atletico, wyróżniając się m.in. bardzo dobrym zgraniem piłki do Ronaldo w 66 minucie lub uderzeniem głową, dosyć pewnie obronionym przez Oblaka.

Czerwona kartka nie zmieniała obrazu gry. Real dominował, ale Atletico już nie było tak szczelne w defensywie jak wcześniej, kiedy jej grę w swojej strefie obronnej można było uznać za perfekcyjną. W 80 minucie Chicharito wziął na plecy Godina, świetnie się z nim obrócił i mając wolną przestrzeń przed sobą, uderzył na bramkę Oblaka. Słoweniec popisał się jednak świetną interwencją i na tablicy wyników nadal widniał wynik bezbramkowy.  W 88 minucie nie było jednak wątpliwości. Hernandez wykorzystał z zimną krwią świetne podania od Ronaldo i zamknął nie tylko dwumecz, ale także usta krytykom.

Co można więcej powiedzieć o jego występie? Hernandez był przede wszystkim bardzo mobilny, cały czas wypełniając lukę pomiędzy drugą linią, a defensywą Atletico. W poszukiwaniu przestrzeni dla siebie przypominał, przy zachowaniu pewnych proporcji, Antoine Griezmanna. Co więcej, Hernandez często wspomagał drugą linię w rozegraniu, czym kompletnie nie przypominał swojej postawy z pierwszej części sezonu, gdzie odgrywał rolę typowego egzekutora. Ponadto, dobrze wyglądał we współpracy zarówno z Ronaldo, jak i Jamesem. Jego postawę dzisiaj należy ocenić więc w samych superlatywach i liczyć na to, że Chicharito taką formę utrzyma do końca sezonu.

 

Właśnie, „końca sezonu”. Tu możemy się zatrzymać i zadać pytanie „co z tym Chicharito?”. Nie ulega raczej wątpliwości, że podobnej klasy piłkarza, o takiej cenie i mentalności – pozwalającej mu być napastnikiem nr. 2 – raczej nie znajdziemy. Poza tym Meksykanin poznał już realia gry w Madrycie, presję z tym związaną, a jego forma w ostatnich tygodniach wzrasta. Co więcej, jest on w ostatnim czasie zawodnikiem podobnego typu co Benzema, więc wszelkie roszady w składzie, nie wymagają od Ancelottiego zmiany systemu (oczywiście w momencie, kiedy Bale jest zdrowy). Wcześniej rywalami Francuza byli piłkarze, o nieco innej charakterystyce. Higuain i Morata byli królami pola karnego. Adebayor opierał swoją grę na przewadze fizycznej.  Hernandez jest inny. Dobrze czuje się w grze kombinacyjnej i potrafi odnaleźć wolną przestrzeń. To wszystko sprawia, że Meksykanin zaczyna przekonywać i trener Ancelotti powinien optować za jego pozostaniem, zwłaszcza, że on sam również wydaje się zmieniać swoje podejście w stosunku do niego.

Ancelotti in press conf: "Chicharito has suffered a lot this season, played very little, but in end deserves this very important goal."

— Dermot Corrigan (@dermotmcorrigan) April 22, 2015

Być może przemawia przeze mnie euforia po wczorajszym zwycięstwie. Być może podchodzę do sprawy subiektywnie. Jednak jedno jest pewne – Chicharito zasłużył na lepsze traktowanie. Oby udowodnił, że zasługuje na pozostanie w klubie.

Javier Hernandez Real Madryt