Jak zostać legendą. 500 występów Buffona w barwach „Juve”

W jutrzejszym spotkaniu z Genuą, której kibicował jako dziecko, Gianluigi Buffon po raz 500 założy koszulkę Juventusu. Do rekordu jednak droga daleka. W klubie „500” znajdują się jeszcze Guiseppe Furino (528 występów) oraz Gaetano Scirea (552). Klasą samą dla siebie jest Alessandro Del Piero, który w barwach Juventsu wystąpił aż 705 razy. Buffon jednak czuje się świetnie i nie zamierza kończyć kariery przed 2018 rokiem.

Jak wyglądały poprzednie jubileusze? Początek był wymarzony. W debiucie „Bianconeri” pokonali Venezię 4:0 (pierwszą bramkę toskańczyk stracił w trzeciej kolejce sezonu 2001/2002, gdzie „Stara Dama” wygrała z Chievo 3:2). Spotkanie numer 100 to pojedynek w fazie grupowej Champions League (30 września 2003 r.): „Juve” wygrywa z Olympiakosem Pireus 2:0 po bramkach Pavela Nedveda. Dwusetny występ w barwach zespołu z Turynu był już mniej udany – Włosi przegrali w Londynie z Arsenalem 2:0 w 1/4 finału Ligi Mistrzów (2006 r.). Kolejny jubileusz to znów spotkanie z Chievo – tym razem remis 3:3 w 2009 r. Licznik wskazał nr 400, gdy Juventus zmierzył się w Champions League z Chelsea jesienią 2012 r. Spotkanie zakończyło się wynikiem 2:2.

Podczas swojej kariery w „Juve” Buffon zdobył pięć tytułów mistrza Włoch (dwa zostały odebrane ze względu na aferę Calciopoli), cztery Superpuchary Włoch, mistrzostwo Serie B (po degradacji „Starej Damy” spowodowanej aferą korupcyjną nie opuścił klubu w trudnej sytuacji). W niezwykle bogatej karierze Buffona brakuje sukcesów osiągniętych z turyńskim zespołem na europejskich boiskach. Jeszcze będąc zawodnikiem Parmy w sezonie 1998/1999, zdobył Puchar UEFA (obecnie Liga Europy). Najbliżej powtórzenia tego osiągnięcia był w poprzednim sezonie, kiedy „Bianconeri” po zajęciu trzeciego miejsca w fazie grupowej Champions League dotarli do półfinału Ligi Europy. Tam silniejsza okazała się jednak Benfica Lizbona. W sezonie 2002/2003 we włoskim finale Ligi Mistrzów musiał uznać wyższość AC Milan. Jeśli chodzi o wyróżnienia indywidualne, najlepszy okazał się 2006 r., kiedy Buffon zajął drugie miejsce w plebiscycie Złotej Piłki France Football (zdobył ją jego reprezentacyjny kolega, Fabio Cannavaro) oraz tytuł najlepszego bramkarza mistrzostw świata 2006 r.

Jeden z najwybitniejszych bramkarzy świata swoją piłkarską karierę zaczynał jako… pomocnik w Canaletto, zespole przy chórze kościelnym. Wszystko odmienił rok 1990, gdy w Italii odbywały się mistrzostwa świata. Jak czytamy w autobiografii pt. „Numer 1”, (wyd. polskie Sine Qua Non) Buffon, jak prawie każdy chłopak, kolekcjonował naklejki Panini z wizerunkami zawodników. Z ich powodu zaczął kibicować… Kamerunowi. Jego szczególną uwagę zwrócił wygląd naklejek z Kameruńczykami, który różnił się od kart pozostałych reprezentacji. Na jednej umieszczono aż dwóch zawodników. Buffon uznał, iż jest to bardzo niesprawiedliwe. Bramkarzem „Nieposkromionych Lwów” był wtedy Thomas N’Kono – nowy idol 12-letniego wówczas Gianluigiego. Gdy ojciec zauważył fascynację syna i zaproponował grę na bramce – Buffon nie zastanawiał się zbyt długo. W 1991 r. był już bramkarzem Parmy, a jego kariera wskoczyła na właściwe tory.

Buffon to przede wszystkim świetny piłkarz, ale również szczery, chłodno myślący człowiek, który swoim zapałem i kibicowskim wręcz przywiązaniem do barw klubowych zdobył serca fanów w całej Europie. Ma swoje słabości, o których mówi otwarcie – w 2004 r. przeszedł depresję, a od najmłodszych lat bawił się w hazard, obstawiając wyniki meczów. Jest symbolem „Juve” oraz reprezentacji Włoch – nikt nie śpiewa hymnu z takim zaangażowaniem jak on.